يکي ميدونه دوسش داري، يکي نميدونه دوسش داري... بيچاره اوني که فکر مي کنه دوستش داري

دست من کوتاه از دیدار توست / قلب من اما همیشه یاد توست

ميرسد روزى كه بى هم ميشويم/ يك به يك از جمع هم كم ميشويم/ ميرسد روزى كه ما در خاطرات/ موجب خنديدن و غم ميشويم

چنديست ز ياران قديمى خبرى نيست/ از آن همه خوبى و محبت اثرى نيست/ چشمم به در و گوش به گوشى و دلم تنگ/ در كوچه تنهايى ما رهگذرى نيست

دنيابه من نياموخت درغيابت صبورباشم اما وفا به من آموخت كه فراموشت نكنم!

اين عشق براي من هيچ نداشت اما...
گلهاي بالشم را باغبان خوبي بود اشكهاي هر شب من.

سنگ دربركه مى اندازم و ميپندارم*
باهمين سنگ زدن ماه بهم ميريزد*
كى به انداختن سنگ پياپى درآب*
ماه راميشودازحافظه آب گرفت*

سلام اي اشناي غريبه منم ان غريبه كه يادم رفته آشنايي!

درد غریبیست "تنهایی" و بی کسی ، امان از دلی که دلبر ندارد

تحمل "تنهایی" بهتر از گدایی محبت است

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد ، وسعت "تنهایی" م را حس نکرد ، در میان خنده های تلخ من ، گریه پنهانیم را حس نکرد

هر قطره اشک نشان دل شکستگی است ، هر سکوت نشان "تنهایی" است ، هر لبخند نشان مهربانی است ، هر پیام نشانی از دل تنگی من برای تو است

دوستی اتفاق است ، جدایی رسم طبیعت ، طبیعت زیباست ، نه به زیبایی حقیقت ، حقیقت تلخ است ، نه به تلخی جدایی ، جدایی سخت است نه به تلخی "تنهایی"

شمع و پروانه و بلبل همه جمع اند ، بی رحم ، بیا رحم به "تنهایی" من کن

کسی که در آغوش غم بزرگ شده ، "تنهایی" بهترین همدم اوست