اگر عالم رود یادم تو از یادم نخواهی رفت به شرط آنکه گهگاهی تو هم از ما یادی کنی

در این دنیا که مردانش عصا از کور می دزدند / چه خوش باور من شیدا که دنبال وفا گشتم

هيچ وقت شعار نداده ام، که به زور بايد لبخند زد!
بعضي وقت ها بايد تا نهايت آرامش گريست، آن گاه است که تبسمي ميهمان لبانت مي شود که زيبا تر از رنگين کمان بعد از باران است

برای آدم نابینا شیشه و الماس یکیه، اگه کسی قدرتو ندونست فکر نکن که تو شیشه ای، اون نابیناست .

به سلامتی رفیقی که تو رفاقت کم نذاشت ولی کم برداشت تا رفیقش کم نیاره

یه بغل گلهای لاله , سبدی پر از ستاره , میفرستم واسه دوستم که دلش مثل بهاره...

شرط دل دادن دل گرفتنه وگر نه یکی بی دل میشه و یکی دودل...

"دنيا"را بغل گرفتيم گفتند: امن است هيچ كاری با ما ندارد،خوابمان برد.بيدار شديم،ديديم.....
آبستن تمام دردهايش شده ايم

سلام به اون اهل دلی که بی ریا و باصفاست / قلب پراز محبتش همیشه با یاد خداست / دور باشه از وجودتون هرچی غم و ه چی بلاست / گفتم سلامی عرض کنم نگيد فلاني بيوفاست

کس نمیداند در این بحر عمیق، سنگریزه قرب دارد یا عقیق ؟ من همین دانم که در این روزگار ، هیچ چیز ارزش ندارد،جز رفیق...

آدمهای ساده را دوست دارم.
همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند.
همان ها که برای همه لبخند دارند.
همان ها که همیشه هستند،
برای همه هستند.
آدمهای ساده را
باید مثل یک تابلوی نقاشی
ساعتها تماشا کرد؛
عمر‎ ‎شان کوتاه است.
بس که هر کسی از راه می رسد
یا ازشان سوء استفاده می کند یا زمینشان میزند
یا درس ساده نبودن بهشان می دهد.
آدم های ساده را دوست دارم.
بوی ناب “ آدم ” می دهند...

در کودکی:
پاك کن هایی ز پاکی داشتیم،
یک تراش سرخ لاکی داشتیم،
کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت،
دوشمان از حلقه هایش درد داشت،
گرمی دستانمان از آه بود،برگ دفترهایمان از کاه بود،
تا درون نیمکت جا میشدیم ما پراز تصمیم کبری میشدیم، با وجود سوز و سرمای شدید ، ریزعلی پیراهنش را میدرید،
کاش میشد باز کوچک میشدیم لااقل یک روز کودک میشدیم

برلب درياى حسرت، خانه اى دارم قديمی.
از تمام دار دنيا دوستی دارم صميمى ، گاه و بيگاه يادي از ما ميکند، بامرامش شرمسارم ميکند.

از خدا میخواهم آنچه را که شایسته توست به تو هدیه بدهدنه آنچه را که آرزو داری زیرا گاهی آرزوهای تو کوچک است و مطمئنم شایستگی تو بسیار.

بنام دوگل بهشت ؛ یکی عشق و دیگری سرنوشت ، به قلم گفتم بنویس هرچی دلش خواست نوشت ، منو خاک پای دوست ، و دوست را تاج سر نوشت.