اگرگل بودم تقدیم وجودت می شدم ، اگر تار بودم آهنگ دوست داشتن مینواختم،اگر باران بودم آنقدر می باریدم تا غمهایت رابشویم ، دریغا که نه گلم نه تارم ونه بارانم:
ولی هرچه باشم و هرکجا باشم بيادتم

من پرستوی خزان دیده و خاموش توام حسرتی گر به دلم هست همان دوری توست

اگه دنیا رو بهم بدن که بی خیال تو بشم تو رو برمیدارم و بیخیال دنیا میشم.

ما و مجنون درس عشق از يك اديب آموختيم او به ظاهر گشت عاشق ما به معنا سوختيم

ميدونى با نمكى، خيلى تكى
منم دوستت دارم با هر كلكى

قلبها شیشه های احساسند ، تقدیم به وجودی که احساس قلبش پر از معرفته

اسم زيباى تو را خال زدم بر بدنم / تا كه محفوظ بماند نام تو در كفنم

زندگي تعداد نفس نيست تعداد لبخند کسي است که دوستش داري بخند تا زندگي کنم!

به وسعت ندیدن نگاهت خسته ام ، چگونه بشکنم ثانیه های سنگین دوریت را.

ستاره های اسمون فدای یک لحظه نکات کجایی تک ستاره ام که من دلم تنکه برات

با من ای دوست اگر خوب اگر بد باشی تپش حس من این است که تو باید باشی. . . .

بر همان عهد كه با ياد و خيالت بستم
ياد من هم نكنى باز به يادت هستم ...

دلم را كه مرور ميكنم تمام آن از آن توست ، فقط نقطه ای از آن خودم… روی آن نقطه هم ميخ ميكوبم… و قاب عكس تو را مي آويزم

تسبيح نيستم اما نفسم را به شماره انداخته است شوق دستان تو...

من و تو مثل دوتا خط میمونیم که توی دفتر مشق اسیر شدیم نرسیدیم به هم آخرشم تو همون دفتر کهنه پیر شدیم ما نمیرسیم به هم آخر بازی همینه اخر عشق دو تا خط موازی همینه.