ازتمام دنيا، يك صبح سرد، يك چاى داغ، ويك صبح بخيرتو، برايم كافى است...

براى پريدن لازم نيست پرنده باشم، همين كه بخندى بال درمياورم.

من تا همیشه می توانم تو را از میان تمام مردم دنیا تشخیص دهم !
به شرط آنکه چشمانت را نبندی !

حلقه ی دستانت که بر کمرم میزنی ، زیباترین اسارت زندگی من است !

جا براى من گنجشك زياد است ولى، به درختان خيابان تو عادت دارم، عادتم داده خيال تو كه يادم باشد، ياد من هم نكنى باز به يادت باشم.

تو هم اين روزها اين شايعه را باور كرده اي كه من بي تو ميميرم!!!
عادت ما آدمهاست...

فکرميکنى آيا ميشوى فراموشم؟
حرف هاى زيبايت مانده است درگوشم
اين سکوت معنايش،معنى رضايت نيست
حرف هابه لب دارم گرچه سرد وخاموشم.

اين است سرنوشتم، اين سخن را من امروز نه گفتم، نه نوشتم،‎.حقيقت نه به رنگ است، نه به بو، نه به هاي است و نه هو، نه به جام است و سبو، به تو سر بسته در پرده بگويم تو خود، نقطه عشقي، تو خود باغ بهشتي.

اگه دونفرلب پرتگاهی باشن کدومشون رانجات میدی اونی که دوستش داری یا اونی که دوست داره؟"

در لحظه لحظه آشنایی آنچه میان دوستان خواهد ماند سرمستی ایام دلدادگیست، خاطرت در خاطرم ماندنیست...

مرا به ذهنت نه! به دلت بسپار... من از گم شدن در جاهاى شلوغ ميترسم.

ميدانم كه راه خانه هايمان از شمال آسمان، تا جنوب زمين ادامه دارد، اما وقتى من تو را دوست دارم، ديگر چه فرقى ميكند، تواهل حوالى آسمان باشى، يا حدود روياهاى من.

اگه يه پروانه روي لبات نشست فراريش نده چون من ادرس لطيفترين غنچه دنيا را بهش دادم و گفتم از طرف من بوسش كن

هربار که کودکانه دست کسی را می گرفتم ، گم میشدم ، حالا آنقدر که در من هراس گرفتن دستی است ، اضطراب گم شدن نیست !

تو كه 1 گوشه ي چشمت غم عالم ببرد حيف باشد كه تو باشي و مرا غم ببرد