گر چه جانم رود از دست در این کنج قفس/ یادت از دل نرود تا که مرا هست نفس

بی خیال حرفایی که تو دلم جا مونده بی خیال قلبی که این همه تنها مونده آخه دنیای تو دنیای دلای سنگیه...

ديوانه مهربانيت شد دل،اسير باوقاريت شد دل،هميشه به يادت هست همه جا اين دل

آرزويم تو نبودي،ولي با ي نيم نگاه دل را ربودي،زخمي داشتم در سينه،بدان التيام بخشش تو بودي

گفتي بگذر و من گذشتم
ن از تو . . .
از خودم. . .

فراموش ميكنم. . .
تو را. . .
آينده را. . .
تعجب نكن آينده هم فراموش شدنيست!!

آماده شدم تا روم به رزم عشق،با اينكه ميدانم بازهم بازنده اين راه منم

رفتن و پا گذاشتن روي خاطره هارا فراموش كن،ديگر نميگذارم بروي ب ايست و نواي عشق را گوش كن

تـــــاوان حرفــــهایی که نمی تونی بـــــگی؛
تــــــارهای سفیـــــــدیـه که …
یه شَبـــه لابلای موهــــــــات به وجــــود میــــــاد …!!!!

تقصير تو نيست . . .
ميترسم از سلام دوباره عشق
ميترسم تكرار شود تنهايي و شكستن در راه عشق

من يك نامه عاشقانه ام بازم كن محتاج كمي نوازشم نازم كن هرقدركه سكه سياهم اي دوست درقلك سينه ات پسندازم كن

دلم دل نیست ، دریا نیست ، مرداب است
که موجی هم سراغش را نمی گیرد
نه میل زیستن دارد نه می میرد

مشکلات راه مدرسه در روزهای بارانی.
مجبورم کردبخاطر پاها و کفشهایم
به باران با همه ی لطافتش بد بین شوم...
استاد حسین پناهی

نباشی.دلم که هیج...
دنیا هم تنگ میشود...

اگه باتو من نبودم پا نميداد اين بهانه،بي خيال بدبياري زنده باد اين عاشقانه..