توی زندون قلبت اینقدر شلوغی میکنم واینقدر زندونیهارو اذیت میکنم تا مجبور بشی منو بفرستی انفرادی

می گفتند: ” سختی ها نمک زندگــــــی است “
امّا چرا کسی نفهمید که ” نمــــــک “
برای من که خاطراتم زخمی است ، شور نیست ؛ مزه ” درد” می دهد !

کم رنگترین جوهرها از قویترین حافظه ها ماندگار ترند پس با خون کم رنگم مینویسم "دوستت دارم" تا برای همیشه ماندگار بماند.

یه کم بد شو،
من از این خوبیِ بی مرز میترسم،
به من بد کن،
منو از این همه شرمندگی یکبار راحت کن،
به من کمتر محبت کن،
یه کم مثل خودِ من باش،
یه کم مغرور ، یه کم خودخواه،
خودت بد عادتم کردی،
چطور برگردم از این راه،
یه کم بد شو،
من از این خوبیِ بی مرز میترسم

یادما گر گذری کرد زایوان دلت بدعایی ز دل پاک تو مهمانش کن

کسی در باران میخواند تورا تا اوج میخواهم
برای ناز چشمانت چه بی صبرانه می مانم
دلم تنگ است وبی یادت در این غربت نمی مانم
تو هستی در وجود من تو را هرگز نمی رانم...

بعضی ها را هرچقدر هم که بخواهی ؛
“تمام” نمی شوند ….
همش به آغوششان بدهکار میمانی !
حضورشان”گرم” است ؛ سکوتشان خالی میکند دل ِآدم را …
آرامش ِ صدایشان را کم می آوری !
هر دم هر لحظه “کم” می آوریشان …
آخ که چقدر کم دارمت ….

دور از تو خورشید به نوشته هایم نمی تابد اما من با تمام وجود از تو مینویسم!!!!!!!

لحظه‌ های با تو بودن … از عمرم حساب نمی شوند
از آخرتم حساب می شوند ، از بهشت . . .

( عیدی بهار )
بهـــار آمـــد ولی مـــن در طلــب روی یار
گل عطر افشانی کند من خواهان بوی یار
بهـــاری نخواهم مـــن گر دیـــداری نباشد
آغـــوش و بـوســۀ یــار ، باشد عیدی بهار
جمال ملّاء 1391/12/16

( بهای عشق )
بپردازم بهای عشق چونکه این عشـق بها دارد
اشک و خون و عذاب و غم اگر باشند صفا دارد
منه عاشق کِی بترسم زین بهـای سنگین عشق ؟
جان شیرین هم بخواهد به پیشکش ، کِی اِبا دارد ؟
جمال ملّاء 1391/12/21

( خانۀ دل بی تو سرده )
ای که عشقت توی قلبم ریشه کرده
ای که قلبت به قلـب مـــن گره خوده
ای که هستی تـــو همــای سعادتم
خانۀ دل بی تـو سرده ، خیلی سرده
جمال ملّاء 1391/12/22

یه وقتای آدم از روی دوست نداشتن
از یکی فاصله میگیره
یه وقتایی از ترس ” وابستگی ”

دلم تنگه واسه چشمای نازت/واسه اون قلب پاک و بی نیازت/اگرچه دوری و نیستی تو پیشم/بازم میرقصه این قلبم به سازت...(بچه ها این شعرو خودم سرودم)نظر بدین ممنون میشم/دوستتون دارم!

يکى از فانتزيام شده که بزنم تو خط داستان نويسى نويسندگى. داستان هاى عاشقانه بنويسم که اخرش مجنون به ليلى برسه فرهاد گول پير زن رو نخوره وبره با شيرينش زير يه سقف .اخه چقدر جدايي چقدر تنهايي چقددورى از معشوق. وقتى نويسنده ى معروفى شدم ميرم و تو افق خودم و جورى گم وگور مىکنم که خودمم خودمو پيدا نکنم.هرکى مثل من فکرمىکنه و دوست داره هيچ مجنونى بى ليلا نمونه لايک کنه