دعای آقایم و مولایم اباعبدالله الحسین(علیه السّلام) در روز عاشورا وقتی دشمنانش فزونی یافتند:

أللَّهُمَّ أَنْتَ مُتَعَالِي الْمَكَانِ عَظِيمُ الْجَبَرُوتِ شَدِيدُ الْمِحَالِ غَنِيٌّ عَنِ الْخَلائِقِ عَرِيضُ الْكِبْرِيَاءِ قَادِرٌ عَلَى مَا تَشَاءُ قَرِيبُ الرَّحْمَةِ صَادِقُ الْوَعْدِ سَابِغُ النِّعْمَةِ حَسَنُ الْبَلاءِ قَرِيبٌ إِذَا دُعِيتَ مُحِيطٌ بِمَا خَلَقْتَ قَابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تَابَ إِلَيْكَ قَادِرٌ عَلَى مَا أَرَدْتَ وَ مُدْرِكٌ مَا طَلَبْتَ وَ شَكُورٌ إِذَا شُكِرْتَ وَ ذَكُورٌ إِذَا ذُكِرْتَ أَدْعُوكَ مُحْتَاجا وَ أَرْغَبُ إِلَيْكَ فَقِيرا وَ أَفْزَعُ إِلَيْكَ خَائِفا وَ أَبْكِي إِلَيْكَ مَكْرُوبا وَ أَسْتَعِينُ بِكَ ضَعِيفا وَ أَتَوَكَّلُ عَلَيْكَ كَافِيا احْكُمْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ قَوْمِنَا [بِالْحَقِ‏] فَإِنَّهُمْ غَرُّونَا وَ خَدَعُونَا وَ خَذَلُونَا وَ غَدَرُوا بِنَا وَ قَتَلُونَا وَ نَحْنُ عِتْرَةُ نَبِيِّكَ وَ وَلَدُ [وُلْدُ] حَبِيبِكَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الَّذِي اصْطَفَيْتَهُ بِالرِّسَالَةِ وَ ائْتَمَنْتَهُ عَلَى وَحْيِكَ فَاجْعَلْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا فَرَجا وَ مَخْرَجا بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.

خدايا تو بلندمرتبه و بزرگ جبروتى و در عذاب بس سختگيرى، از آفريدگان بینيازى،كبريایت فراگير است،بر هرچه میخواهى توانايى،رحمتت به بندگان نزديك است،وعده‏ات راست، نعمتت كامل،و آزمونت نيكوست،هنگامى‏كه خوانده شوى بسيار نزديكى،به آنچه آفريدى احاطه دارى،براى آن‏كه توبه كند پذيراى توبه ه‏ایى،بر هرچه اراده كنى توانايى،و آنچه را بجويى به دست آورى،هرگاه سپاس شوى،سپاس‏پذيرى،و هرگاه‏ ياد شوى ياد كنى،از سر نياز تو را مى‏خوانم،و با احتياج به سوى تو ميل میكنم،و بيمناك به جانب تو پناه می آورم و غمگين به‏ درگاهت گريه میكنم،و در كمال ناتوانى از تو كمك میخواهم،و براى كفايت امورم بر تو توكّل مینمايم،بين ما و بين قوم ما[به‏حق]داورى كن‏ كه آنان ما را فريفتند،و به ما نيرنگ زدند و از يارى ما دست كشيدند،و با ما بی وفايى نمودند و ما را كشتند،و حال آنكه ما عترت پيامبر تو،و فرزند محبوب تو محمّد بن عبداللّه هستيم،آن‏كه او را به رسالت برگزيدى،و بر وحى خود امين قرار دادى،در كار ما گشايش و راه رهايى از مشكل قرار ده،به مهرت اى مهربان‏ترين مهربانان.