سلام.منم مثل آجی هیلدا پزشکی میخونم سال دوم.خیی وقت بود نه درس میخوندم نه نمازامو میخوندم.اما وقتی دیدم داداش مسیحا نمازاشو میخونه آجی هیلدا هم درس میخونه هم کارمیکنه خجالت کشیدم.گفتم به درک که تنهام.حالا چون تنهام باید کلاهم زندگی این دنیامو هم اون دنیامو خراب کنم.مگه چی شده.ازوقتی عضوشدم هم درسام هم نمازمو میخونم.میدونم الان همه سختمونه از خوشحالی نیستکه اینجاییم ازتنهاییه.از غمه.فعلا هم نمیتونیم شاد باشیم ولی یه روزی میرسه میخندیم به خودمون واین روزارو یادمیکنیم.هرچیزی اتفاق میفته واسمون حالا جدایی باشه یاخدایی نکرده فوت عزیزامون همشون حکمتی داره.فقط ازتون خواهش میکنم دیگه غصه نخورین باغصه خوردن چیزی حل نمیشه فقط خودمون ازبین میریم.دوستون دارم اندازه دنیافقط یادتون نره خدا هم اندازه یه دنیا دوستون داره فراموشش نکنین که غصه میخوره مثل خودتون.