تاریخ انتشار : فروردين 1392
تو رکی چاوی گه ر ببینی عابیدی خه ولو هت نشین
دیته جونبوش ئه و به جوببه و خه رقه یی په شمینه وه
سحری غه مز هی وره ده گیری زاهید و عالم له ری
ئ هم به کولی عیلمه و ه زاهید به باری دینه وه
معنی: ترکِ چشم) چشم زیبا و مست( یار را، اگر عابد خلوت نشین ببیند با جبه و خرقۀ
پشمینه به جوش و خروش و جنبش می افتد) به وجد م یآید(. سحر و جادوی غمزه و ناز
یار ، زاهد و عالم را با باری از دین و علم از راه بدر میکند؛ زاهد را با همۀ دینش و عالم را
با همۀ علمش .
...