سر خود را مزن اینگونه به سنگ،
دل دیوانه ی تنها!دل تنگ!
منشین در پس این بهت گران
مدران جامه ی جان را،مدران!
مکن ای خسته،در این بغض درنگ
دل دیوانه ی تنها،دل تنگ
پیش این سنگ دلان قدر دل و سنگ یکی است>
قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یکی است.
دیدی آن را که تو خواندی به جهان یار ترین
سینه را ساختی از عشقش،سرشارترین
آنگه می گفت منم بهر تو غمخوار ترین
چه دلآزارترین شد!چه دلآزارترین؟!
نه همین سردی و بیگانگی از حد گذراند.
نه همین در غمت اینگونه نشاند.
با تو چون ئشمن،دارد سر جنگ
دل دیوانه ی تنها،دل تنگ!
ناله از درد مکن
آتشی را که در آن زیسته ای،سرد مکنبا غمش باز بمانسرخ رو باش از این عشق و سرافراز بمان
راه عشق است که همواره شود از خون،رنگ
دل دیوانه ی تنها،دل تنگ!