همیشه همینطور بوده ،
دوستت دارم هایمان را میریزیم
به پای کسی که هیچوقت نمیفهمد دوستش داشته ایم...
که چقدر از جان گذشته ایم..
که چقدر برایشان له شده ایم...
می آیند ،
می مانند
و تف می اندازند روی هرچه هست و نیست
و میروند و ما مات می مانیم ...
و خم میشویم...
و آدم یک دفعه بار و بندیل را جمع میکند
و برای همیشه به جایی میرود که نه نامی دارد نه نشانی ...
که حداقل خیالمان راحت است که
جمله ی خاک بر سر " دوستت_دارم "
می ماند برای کسانی که عشق را بلند فریاد میزنند
و الا ما و کجا و آن ؟!