دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ای دوﺳﺖ، ﻫﻮای ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ

ﮔﺮ از ﻗﻔﺲ ﮔﺮﯾﺰم ﮐﺠﺎ روم، ﮐﺠﺎ ﻣﻦ؟

ﮐﺠﺎ روم ﮐﻪ راﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﺸﻨﯽ ﻧﺪاﻧﻢ

ﮐﻪ دﯾﺪﻩ ﺑﺮﮔﺸﻮدم ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻣﻦ

ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪام ﺑﻪ ﮐﺲ دل، ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ دل

ﭼﻮ ﺗﺨﺘﻪﭘﺎرﻩ ﺑﺮ ﻣﻮج، رﻫﺎ، رﻫﺎ، رﻫﺎ ﻣﻦ

ز ﻣﻦ ﻫﺮ آﻧﮑﻪ او دور ، ﭼﻮ دل ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺰدﯾﮏ

ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ آن ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ، ازو ﺟﺪا، ﺟﺪا ﻣﻦ!

ﻧﻪ ﭼﺸﻢ دل ﺑﻪ ﺳﻮﯾﯽ، ﻧﻪ ﺑﺎدﻩ در ﺳﺒﻮﯾﯽ

ﮐﻪ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ ﮔﻠﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎد آﺷﻨﺎ ﻣﻦ

ز ﺑﻮدﻧﻢ ﭼﻪ اﻓﺰود؟ ﻧﺒﻮدﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺎﻫﺪ؟

ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪم ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮐﻪ زﻧﺪﻩام ﭼﺮا ﻣﻦ؟

ﺳﺘﺎرﻩﻫﺎ ﻧﻬﻔﺘﻢ در آﺳﻤﺎن اﺑﺮی

دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ای دوﺳﺖ ، ﻫﻮای ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ