برو ای عشق میازارم بیش/ازتو بیزارمو از کرده خویش
من کجا این همه رسوایی ها /دل دیوانه و شیدایی ها
دیده ی شادی من کور نبود/ خنده از روی لبم دور نبود
سوختی بالو پرو جانم را /آرزو های فراوانم را
قصه میگفت ز بیماری دل/ز غم و هجرو گرفتاری دل
عشق رویای او خامم کرد /شورو دیوانگی اش رامم کرد
نقش او بود همه اشعارم/خنده هایم نگهم گفتارم
خوب چون دید گرفتار دلم /آفتی شد پی آزار دلم
قصه ی عشق فراموشش شد کر ز گفتار دلم گوشش شد عهدو پیمان همه از یاد ببرد/دفتر عشق مرا باد ببرد
آه عشق ز تو بیزارم تا ابد از غم دل بیمارم