مــیـگـن عشــق اول مـهــمـه ، ولـی بـیـشـتـر کـه آدم فـکـر مـیـکـنـه . . .
مـیـبــیـنـه از اون مـهـمـتــر عـــشــق دومـــه !
عـشـق دوم وقـتـی مــیـاد کــه بـــرای اولــیـن بــار
قــلـب آدم شــکـســتــه . . . نـفـس آدم گــرفــتـه شـــده . . .
امــیــد هــای آدم از بــیـن رفــتـه . . .
کــه آدم فـهــمـیـده هـمه ی عــشـق هــا تــا ابــــد نـمـیــمـونــن ،
حــتـی وقــتـی آدم فـکر مـیـکـرده ، امـیــدوار بــوده ، آرزو مـیـکرده کـه بـمـونـن
عــشـق دوم وقــتـی مـــیـاد کـه اعـتـمـاد آدم دیـگه صـد در صـد نـیـسـت !
هـمـیـشـه فــاصــلــه یـکــم بـیـشــتـر نـگه داشــتـه مـیـشــه . . .
هـمـیــشــه آدم یـکـم مــــواظــب تــره . . .
هــمـیــشـه بــاورهــا یکـم بــیشـتــر زمــان مـیــبــره . . .
عــشــق دوم وقــتـی مــیــاد کــه هــمــه ی تــصــویــرهــای ذهــنـی آدم
از "عـشـق" در یــک نــفــر خــلاصــه میـشــده و تـمــام . . .
مــیــدونــیـن عــاشــق شــدن ،
هــر چــی آگــاهی مــیــره بــالا سخــت تــره !
هــر چــی دیــده بــاشـی و شنـیــده بـاشـی و تـجـربـه کــرده بـاشـی
از ســادگــیـت کــم میـشــه و مــیـدونی دلــتــو بــایــد
دو دسـتــی بـچـســبـی و بــه هــر کــسی نــدی !
کـم کـم آدم تـشـخـیــص مــیــده ،
واقــعـی رو از الـکی . . . سـطـحی رو از جــدی . . . گــذرا رو از مـونـدگار
بــه عـشــق دوم بــایــد خــیـلی تـبــریـک گـفــت . . .
بــایــد دســتـش و گـــرفــت و فــشــرد و بـهتش مــدال تـقـدیـر داد !
چــون زمــانــی تــو دل آدم جــا گــرفــت ،
کـه آدم فـکـر مـیـکـرد . . . مـطـمـئـن بـود ، شـک نـداشـت . . .
کــه دیـگـه هــرگـز عــاشــق نـمـیـشه ،
و دلـشـو بـه کـسی غــیـر از اون نـمـیــده . . .