تاریخ انتشار : اسفند 1392
پیاو سروشتی وایهکه لهگهڵ ئهو ئازارهی ههیهتی بێ دهنگه
بهڵام له چاوانیا زمانێک ههیهتهنها
ئهو ئافرهته ئهتوانێت بیخوێنێتهوه که خۆشی ئهوێت .
ترجمه:
مردها یه خصلتی دارن تو موقع آزار و دلتنگی ساکت میمونن
اما توی چشماشون اون غم نمایان است و تنها..
اون بانویی که دوستش داره میتونه بخونه و مرهم ببخشه