پشت آن پنجره روبه افق ، پشت دروازه تردید و خیال ، لابه لای تن عریانی بید ، من دراندیشه آنم که تو را وقت دلتنگی خود دارم و بس….

تو همزاد بهارانی که خوبی تو بوی عشق و بارانی که خوبی گمانم نسبتی با آب داری و یا از نسل بارانی که خوبی

بي تو اما عشق بي معناست ، مي داني؟ دستهايم تا ابد تنهاست ، مي داني؟ آسمانت را مگير از من ، که بعد از تو زيستن يک لحظه هم ، بي جاست ، مي داني؟

بي سر و پايم سر وپايم توباش
مانده ي راهم ره و هادي تو باش
گر برهند عالم و آدم ز من آبر و عزّت و جاهم تو باش . . .

دگر درد دلم درمان ندارد / مسير عاشقي پايان ندارد
مرا در چشم خود آواره کردي / نگاهت دور برگردان ندارد . . .

قدِ تو به عشق نميرسيد غرورم را زير پايت گذاشتم تا برسد ، اما باز هم نرسيد . . .

با اينکه ازم دوري اما هر وقت دستمو ميزارم رو قلبم ، ميبينم سر جاتي !

اون چیه که واقعی ولی نامرئیه؟ عشق تو
اون چیه که حقیقته ولی غیر منصفانه است؟ دوری تو
اون چیه که ظریفه ولی شکست ناپذیر؟ لبخند تو
اون چیه که با ارزشه ولی فروشی نیست؟ دوستی تو

اسمتو روی ابرها نوشتم و باد اونو بهم زد
روی شنها نوشتم و موج اونو شست
حالا اونو روی قلبم مینویسم و برای همیشه دست نخورده باقی میمونه

میدونی تفاوت بین لبخند منو تو چیه؟ تو هر وقت خوشحالی لبخند میزنی ولی من هر وقت خوشحالی لبخند میزنم

بالاترین درجه درک متقابل بین دو نفر زمانی حاصل میشه که دو طرف بدون بزبان آوردن یک کلمه منظور همدیگرو متوجه بشن.
این سطح از درک رو عشق هم میگن

هر وقت دلم برات تنگ میشه یه ستاره از آسمون می افته پایین.
بنابراین هر وقت به آسمون نگاه کردی دیدی تاریک و هیچ ستاره ای پیدا نکردی ، بدون همه اش تقصیر تو ، چون منوخیلی دلتنگ کردی

گلم دور است و احوالش ندارم ، کسی خواهم که پیغامش رسانم
خداوندا به مرگم مهلتی ده ، که دیداری به دیدارش رسانم

انتهاي دريا را بركه ها نميفهمند
پس ببخش اگر گاهی گم ميكنم نشانیت را...

با تو دل من پر از کبوتر شده است
حال من و شعرهام بهتر شده است
حالا تو منی و من تو هستم با تو
تنهایی من چند برابر شده است