هیثم بن واقد گوید:شنیدم از امام صادق علیه السلام می فرمود:خداوند یکی از پیامبرانش را به قومی مبعوث ساخت و به او وحی کرد که:به قومت بگو اگر مردمی باشند که مرا اطاعت کنند و بواسطه اطاعت من در خوشی قرار گیرند و بعد از آن چیزی که من دوست دارم مردم با آن دشمنی کنند من نیز آنان را از چیزی که آنها دوست دارند به دشمنی بر می گردانم و اگر مردم قریه و خانواده ای باشند که مرا نافرمانی کنند و در اثر نافرمانیم به سختی گرفتار شوند و سپس از آنچه دشمن دارم به آنچه دوست دارم‏(از نافرمانیم به اطاعتم‏)رو گردانند من نیز آنان را از آنچه ناخوش دارند به آنچه دوست دارند برمی گردانم.و بگو بر ایشان:رحمت من بر غضبم پیشی دارد پس از رحمت من ناامید نشوید برای من بزرگ نمی باشد گناهی مگر که آنرا بیامرزم.و بگو به آنان:با عناد و جهل در معرض خشم و سخط من خود را قرار ندهند،و دوستان مرا بی ارزش نشمارند،همانا برای من به هنگام غضبم عذاب هایی است که ایشان را یارای مقاومت در برابر آنها نیست.