زيبا ترين گل با اولين باد پاييزي پرپر شد . با وفا ترين دوست به مرور زمان بي وفا شد . اين پرپر شد ن از گل نيست از طبيعت است و اين بي وفايي از دوست نيست از روزگار است

دوستي كلبه ايست چوبي باتخته هاي اميد ميخهاي محبت وديوارهاي عشق وهيچ طوفاني آن را ويران نميكند مگر بي وفايي.

رفاقت بار سنگينيست! كسي بر دوش مي گيرد، كه يك دنيا "وفا" دارد

زندگي عاقبت ما باختيم بس كه تك خال محبت بر رفيق انداختيم

دنيا نباشد! فقط كوچه اي باشد و باران, و دوستي كه زلال تر از باران است

سفر از فاصله ي دور حكايت دارد * خسته، با رفتن، احساس رفاقت دارد * چه صميمانه به درگاه خدا گويم * كه دلم از دوري دوست شكايت دارد...

صبح امروزكسي گفت به من: تو چقدر تنهايي!
گفتمش در پاسخ: تو چقدر ناداني، تن من گر تنهاست، دل من بادلهاست، دوستاني دارم، همه ازجنس بلوركه دعايم گويند و دعاشان گويم. يادشان در دل من قلبشان منزل من!

به یادم باش که در یادم بمانی/که ما رفیق بودیم زمانی /گذشته ها اگه رفت گذشتن/ولی درقلب من بازم همانی
 

ميگن دوران خان و خان بازي تمام شده.
تو از تبار كدام خاني كه من هنوز "نوكرتم"

كيست غربت رفته را ياد كند / دل غربت زده را شاد كند
من نوشتم اين سخن از بهردوست / تا بداني اين دلم در فكر توست

همه برايم دست تكان دادند، اما كم بودند دستاني كه تكانم دادند
دوست و دست بسيار است، ولي دست دوست اندك

دست دوستيت جاويد
.

آدما وقتي كه خوشحالند دوستاشونو فراموش ميكنند! خوشحالم كه خوشحالي.

يك بوسه، تقديم به آن كه دارمش دوست، تقديم به آن كه قلبم از اوست، اگرمهتاب از تن بر كند پوست، جدا هرگز نگردد يادم از "دوست"

ما دل فروشان دل به بازار رفاقت ميبريم هرچه داريم ميفروشيم و رفاقت ميخريم

من دلم میخواهد،خانه ای داشته باشم پر دوست
کنج هر دیوارش،دوستهایم بنشینند آرام
گل بگویند و همه گل شنوند
شرط وارد گشتن،شستشوی دلهاست
شرط آن داشتن یک دل بی رنگ و ریاست
بر درش برگ گلی میکوبم
روی آن برگ نویسم ای یار،خانه ی ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد هرگز،خانه ی دوست کجاست؟