در فلسفه وفا چنين آمده است:
دل وقف شكستن است ، بيهوده مرنج...

دلم تنگ شده برات،واسه صداقت چشات،واسه آخرين نگات،واسه گرمي صدات،واسه لبخند لبات،واسه عشق بي ريات،واسه پاكي و صفات

آن سوي دلتنگي ها خدايي هست ، که داشتنش جبران همه ي نداشتن هاست...

از دوست به یادگار دردی دارم که آن را به هزاران هزار درمان نخواهم داد.

بالشم را از پر خالي ميكنم
چنديست كه پرواز خوابهايم را آشفته است...

به جنگل سوخته خاطراتم سوگند ، درخت یادت را ، باغبان خواهم بود تا ابد!

بی خوابی شب هایم را به چه تعبیر کنم که شب آرامش نگاه تو را برایم زمزمه می کند.
آرام بخواب که من بی قرارم ، بیدارم تا تو آرام بخوابی.

چه سخت است دلتنگ قاصدک بودن ، در جاده ای که هیچ بادی نمی وزد...

در خيال من بمان ، اما خودت برو
آنكه در روياى من است مرا دوست دارد نه تو

در سايه دل شکستگي پير شدم غم خوردم و با غمت نمک گير شدم تا آمدم آشناي قلبت باشم
گفتي که من از غريبه ها سير شدم.

تواين دنيا /تواين عالم/ ميونه اين همه آدم/ببين من دل به كي دادم/به اون كس كه نميخوادم/دلم شيشه دلش سنگه/واسه سنگه دلم تنگه

فاصله را بگو به خود نبالد که خاطره ي با تو بودن ، تمام فاصله ها را ميکشد

تو را مرور میکنم تا خاموشی من نشانه ی فراموشیم نباشد .

دلتنگ تو امروز شدم تا فردا. فردا شده باز هم گفتی فردا. امروز دلم مانده و یه دنیا حرف. یک هیچ به نحو دل تو تا فردا...

هركوزه پرآب كه شب ساغر ما بود!
نوشیدن آن با تو شبی باور ما بود!
افسوس كه بعد از تو دگر مست نگشتیم!
هر چند كه صدساقی و می یاور ما بود!