چه خوش است من بمیرم به ره ولای مهدی / سروجان بها ندارد که کنم فدای مهدی
همه نقد ِ هستی خود ، بدهم به صاحب جان / که یکی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی . . .

رایحه ای ببویمت، نرگس خوب روی من / بگذار تا بجویمت ، ای همه جستجوی من
راز دلم بگویمت ، ای همه گفتگوی من /خون جگر ، خبر کند قصه مو به موی من . . .

چشمه‌های نور را ازدیده جاری می‌کنیم / تا بیائی جمعه‌ها را بی‌قراری می‌کنیم
در شقایقزارها با اشک سرداران عشق / ردّ پای خسته‌ات را مشکباری می‌کنیم . . .

خواهی که در پناه کرامات سرمدی / ایمن شوی زفتنه و ایمن زهر بدی
لبریز کن زعطر گلِ نور سینه را / با ذکر سبز یک صلوات محمدی . . .

خال زیبای جمال دلربایت را بنازم / بوی عطر جانفزای خاک پایت را بنازم
گرچه سرو ناز نازد بر قدو بالای نازش / سرو نازم ناز کم کن نازهایت را بنازم . . .

ای پری رو زچه رو روی نشانم ندهی / مویی از طره گیسوی نشانم ندهی
دلم از هجر رخت سوخت خدا را زچه رو / جلوه ای زان رخ دلجوی نشانم ندهی . . .

کی شود بینم رخ ماه دل آرای ترا تا کشم بر دیدگان خاک کف پای تر
سر به بالین با امید دیدن رویت نهم تا مگر در خواب بینم روی زیبا ترا . . .

ای آفتاب هستی ای شور عشق ومستی / بازآ بخوان کلامی زان معجز الهی
ای دیده ها به راهت ای قائم هدایت / تا کی کنم حکایت شرح غم جدائی

بود محرابم ابروی تو ای دوست / نمازم جانب کوی تو ای دوست
اگر حبل المتین فرموده قرآن / نباشد غیر گیسوی تو ای دوست . . .

خدایا مردم از هجران مهدی / ندیدم چهره تابان مهدی
چنانم کن که بنمایی حسابم / مرا در زمره یاران مهدی . . .

ای سایه سار ظهر گرم بی ترحم! / جز سایه دستان تو، جایی نداریم
تو آبروی خاکی و حیثیت آب / دریا تویی؛ ما جز تو دریایی نداریم . . .

ای پیک راستان خبر یار ما بگو / احوال گل به بلبل دستان سرا بگو
ما محرمان خلوت انسیم غم مخور / با یار آشنا سخن آشنا بگو . . .

غیر از تو مرا دلبر و دلدار نباشد / دل نیست هر آندل که ترا یار نباشد
شادم که غم هجر توگردیده نصیبم / بهتر ز غم هجر تو غمخوار نباشد . . .

ای طبیبا بسر بستر بیمار بیا بهر دلداری دلسوخته زار بیا
تو که دل را به نگاهی بربودی زکفم بپرستاری بیمار دل افکار بیا . . .
به امید ظهورش . . .