در زندگى مانند زودپز باش؛ وقتى جوش آوردى در کمال خونسردى سوت بزن

عشق را از ماهی بیاموز...
که چه بی پایان آب را پر از بوسه های بی پاسخ میکند

كس نميداند در اين بحر عميق/ سنگ ريزه قرب دارد يا عقيق؟
من همين دانم كه در اين كوى و بر/ هيچ چيز ارزش ندارد، جز رفيق

يه كفش همه ى وجودش رو فداى كسى ميكنه كه پا تو دلش ميذاره
كفشتم جيگر

خدايا
هر كس به يادم هست به يادش باش/ كنارم نيست، كنارش باش/ اگر تنهاست، پناهش باش

زندگی یعنی:
بخند هر چند که غمگینی.
ببخش هر چند که مسکینی.
فراموش کن هر چند که دلگیری.
این گونه بودن زیباست هر چند که آسان نیست!

يارب ز كرم جزاى نيكى بفرست / ماشين و آپارتمان شيكى بفرست
من ميل به تك خورى ندارم، لطفا / از اين دم بخت ها شريكى بفرست

خدایا هر کسی یادم کند، یادش بخیر/ الهی هر کسی یادم نکرد، یادش بخیر/ بارالها هر کسی یادش رود، یادم کند، یادش بخیر...

دوستان باوفا سايه گستر لحظه هاى تلخ و شيرين روزگارند؛ سايه ات برقرار

آنروز كه كار همه ميساخت خداوند/ ما دير رسيديم و به جايى نرسيديم

اشتباهى كه همه عمر پشيمانم از آن ؛ اعتماديست كه بر مردم دنيا كردم

روى باغ شانه ات هر وقت اندوهی نشست ، درحمل بار غصه ات با شوق شركت میكنم.

روزگارم گله مندى شده است
من بگريم تو بخندى شده است
از دلم هيچ ياد نكردى شايد
عشق هم سهميه بندى شده است

فكر من مباش مسافر،به سپيده ها بينديش
چشم فرداها براهه،راه سختى مانده در پيش

هر بار كه كودكانه دست كسى راگرفتم گم شدم! آنقدر كه درمن هراس گرفتن دست هست ترس از گم شدن نيست!