آدما ميگن بارون رو دوست دارن ولي چتر ميگيرن رو سرشون
آدما ميگن بلبل رو دوست دارن ولي ميذارنش تو قفس
بايد از دوست داشتن آدما ترسيد.

ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﭼﺮﺍﻣﻌﺮﻓﺖ ﻛﻢ ﺷﺪﻩ،ﺍﺧﻪ ﻫﻤﺶ ﺗﻮ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ! ﺑﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺗﻢ

کاش میشد کنار زد این غبار غم انگیز غم را

به خدا گفتم:
بیا جهان را قسمت کنیم،
آسمون واسه من ابراش مال تو،
دریا مال من موجاش مال تو،
ماه مال من خورشید مال تو...
خدا خندید و گفت:
بندگی کن همه دنیا مال تو...
من هم مال تو...

زندگي بايد كرد گاه با يك گل سرخ،گاه با يك دل تنگ ،گاه بايد روييد در پس اين باران، گاه بايد خنديد بر غمي بي پايان.

زندگى زندان سرد كينه هاست من گريزانم از اين زندان كه نامش زندگيست!

دلم احساس غم دارد، در اين اندوه ويرانى، كمى تا قسمتى ابرى و شايد هم بارانى

هر كه يادش ياد ماست؛ سرور و سالار ماست / ياد او درمان ما و جاى او در قلب ماست

بر لب درياى حسرت كلبه اى دارم قديمى/ از تمام دار دنيا دوستى دارم صميمى

اى كاش كه از حال دل من خبرت بود / اى كاش دمى از سر كويم گذرت بود
من مرغ اسيرم كه ندارم پر پرواز / اى كاش كه كاشانه من زير پرت بود

بى فروغ روى ياران زندگى تابنده نيست / دولت بى دوست در جهان پاينده نيست

ما رفاقت را در دانشگاهى آموختيم كه بابت شهريه اش تمام زندگيمان را داديم

پاك ترين هواى دنيا هواى لحظه هايى است كه دلمان هواى هم را ميكند

انسان ها يك به يك در خاك رفتند/ يكى شاد و يكى غمناك رفتند
چون بايد رفت از اين خاك/ خوشا آن ها كه مثل گل پاك رفتند

زنده باد آنکس که گاهی یادی از ما میکند / موج لطفش قلب ما را غرق دریا میکند