همين مسير را مستقيم بروى ميرسى به دو راهى ...؛ يك راه به من ختم ميشود، آن ديگرى به ختم من!

گل اگر در فصل گل بوييدني است، جای پای دوستان تا ابد بوسيدني است!

حکم فراموشیت را آوردند ولی به یاد مهربانیت امضا نکردم.

وقتی لبخند دنبال جایی برای نشستن میگردد ، آرزو میکنم لبانت آن نزدیکی باشد

خدايا‎ , به‎ فرشتگانت‎ بسپار در لحظه‎ لحظه‎ نيايش‎ خويش‎ دوستان‎ مرا از ياد نبرند‎.‎

آدمها رسمشونه‎ ‎پابند‎ ‎دلدار نمیشن
خوب گرفتار میكنند اما گرفتار‎ نمیشن
آدمها رسمشونه شاخه به شاخه می پرن
دل و بیمارمیکنن اما پرستار نمیشن

زندگی درست مثل یک تاکسی است
مسافران تک تک پیاده می شوند از آن
تنها تفاوت این تاکسی با تاکسی های دیگر
پیاده کردن مسافران است در جایی که نمی خواهند . . .

يك روز رسد غمى به اندازه كوه / يك روز رسد خوشى به اندازه دشت
افسانه زندگى چنين است عزيز / در سايه كوه بايد از دشت گذشت

و مهربانیت از دور چه نزدیک است
عجیب حس میکنم كه جغرافیا دروغ تاریخ است

براي محبت هايى كه عميقند،
نديدن و نبودن هرگز بهانه از ياد بردن نيست...

هميشه دور بودن معناي فراموش کردن نيست ، گاهي فرصتي است براي دلتنگ شدن.

مادر هميشه يكيه ، شايد در تمام عمرش نتواند بيش از يك نفر باشد اما گاهي يك نگاهش يك دعايش يك دنيا يك خاطره براى ما ارزش دارد

دفترى گر بنويسند ز خوبان جهان / تو به سر دفتر خوبان جهان فهرستى

آموخته ام اگر کسي يادم نکرد يادش کنم ، شايد او تنهاتر از من باشد...

هميشه ازخدا بخواه تو رو تمناي دلي كنه كه مثل خودت پراز محبت باشه