آنکه خاطرت را میخواهد حتما نفسی میخواهد ، نفسم باش که خاطرت را خیلی میخواهم

شايد کسى رو که با تو خنديده فراموش کنى...
اما کسى رو که با تو اشک ريخته هرگز!

دل نزد تو است اگر چه دوري ز برم / جوياي تو ام اگر نپرسي خبرم / خالي نشود خيالت از چشم ترم / در قلب مني اگر چه جاي دگرم

همه برسر زبانند و تو درميان جانی: چه مكاني بهتر ، از جان كه تو در ميان آنی

اگر باران ببارد ، باز مي آيم درون کوچه اميد / و از ترکيب دستانم برايت چتر ميسازم / مبادا قطره اى بيازارد نگاه مهربانت را

اگر باور داري خاطره ها ماندگارند، پس آسوده خاطرباش كه هميشه در خاطرم هستي

چه خوش خيال است! فاصله را ميگويم، به خيالش تو را از من دور كرده، غافل از اينكه جاي تو در قلب من محفوظ است.

اگر آرامش قلب دوست در اين است كه بداند كه دوستش بياد اوست، بدان كه بيادت هستم...

باید آهسته نوشت با دلی خسته نوشت / گرم و پر رنگ نوشت / روی هر سنگ نوشت / تا بدانند همه / تا بخوانند همه / که اگر دوست نباشد دل نیست.
دوست دارم

به اندازه تمام غنچه های سبز نوروزی
به اندازه گرمی لاله های سرخ تابستونی
به اندازه تمام برگهای زرد درختان پائیزی
به اندازه سفیدی برفهای سرد زمستونی
. . .
سبز و سرخ ، زرد و سفید
به اندازه چهار فصل وجود زندگی
بی نهایت ، جاودانه ، همیشگی
دوستت دارم

خيالي نزديک به واقعيت. يا شايد حسي ملموس هر شب قبل از اينکه خواب به چشمانم ميايد و به من هشدار ميدهد که نگذارم که گذر عمرم از ثانيه ها پيشي بگيرد که نگذارم همواره مني از من مرا در جاده عمر از دور بنگرد و دمادم مرا تشويق کند يا شايد دستم را بگيرد تا با شتاب به اخر خط بکشاند او هر شب به من ميگويد شايد فکر کنم تنها کسي هستم که نقطه جوش دلش به خاطر خون دلش پايين امده يا شايد خيال کنم غمهاي عالم سرازير قلب من شده اما ميگويد اين چنين نيست هميشه به فرداي روشن مرا اميد ميدهد. او را يا ان را نميدانم فقط ميدانم هميشه دوستش دارم

صدایت را به وسعت حسرت دیدنت دوست دارم با آرزوی دیدنت ندیدنت را تحمل میکنم...!

در تکاپوي دلت ياد دل من هم باش ، ياد من نه ، ياد خود کن که در آن جا داري!

بهانه هاي دنيا، تو را از يادم نخواهد برد، من تو را در قلبم دارم نه در دنيا!

شبانه هاى مرا ميشود سحر باشى و ميشود كه از اين نيز خوبتر باشى تداوم من و دريا و آسمان با تو اگر هم تو رهگذر باشى!