بر مي گردم
با چشمانم
که تنها يادگارِ کودکيِ منند...
آيا مادرم مرا باز خواهد شناخت؟!

گفتم مي روم
و در مرام ما
رفتن مردن بود
و حالا سال هاست که مرده ام
در پشت سيم ها وُ سنگ ها

بارون بود که مي خواندُ مست مي گذشت!
پيش روي من
همه دشت بود، پشت دشت!
پيش روي تو
همه کوه بودُ راه هاي پيچ پيچ...
تابستاني را به خاطر سپرده ام
و ديگر هيچ

به شبنمي مي ماند آدمي
و عمر چهل روايتش،
به لحظه ي رويت نور
بر سطحِ سبزِ برگي
مي لغزدُ بر زمين مي چکد...
تا باري ديگر
و کِي؟
و چه گونه؟
و کجا...؟

زجر اینه که هر پیامی برات میاد نخونده میدونی از طرف اون نیست!!

چه کسی رو واست بنویسم وقتی آسمون تویی – ستاره ش تویی – باغچه ش تویی –
گلش تویی – ایوونش تویی – بارونش تویی – لیلیش تویی – مجنونش تویی – فواره
ش تویی – گلدونش تویی اصلا همیشه همش فقط تویی

دارم از نگاه گرمت ميرسم به اوج باور. باورم کن که تويي تو. تو همون فرصت آخر دستاي سرد غروب و باز رو شونه هام مي بينم. واسه طلوع خورشيد، باز به انتظار مي شينم. اما از اول قصه آخرش رو ميشه فهميد. تو بايد باشي که بازم بشه عاشقونه خنديد...

صفاي باطنت را دوست دارم. كلام و ظاهرت را دوست دارم. تو از من گرچه دوري اي عزيزم. وفاي حاضرت را دوست دارم.

بابزرگترین عشق درکوتاه ترین جمله
به روی لطیف ترین گل سرخ می نویسم:بیادتم..!

نویسم با دستی لرزان و قلبی شکسته با چشمی گریان می نویسم از شور عشق از تو
تا کهباور کنی دیوانه وار دوستت دارم

اگر دبیر شیمی بودم نام تو را در قلبم پخش می کردم تا محلول با محبت شود
اگر دبیر دینی بودم می دانستم که بعد از خدا تو را می پرستم
اگر دبیر جغرافی بودم می دانستم که خوش آب و هوا ترین منطقه آغوش گرم تو است و اگر دبیر زبان بودم
با زبان بی زبانی ميگفتم
عاشقتم

اگر دبیر ریاضی بودم ثابت میکردم که چگونه شعاع نگاهت از مرکز قلبم می گذرد

منو ببخش که بی خبر تو خلوتت پا میزارم_ مقصرش دل تنگه! من که گناهی ندارم

به یاد بودن کسی،قشنگترین هدیه ای است که نیاز به باهم بودن ندارد
این هدیه تقدیم تو که همیشه در یاد و خاطرم جاویدانی

اگه کسی رو دوست داشته باشی نمیتونی تو چشماش زل بزنی نمیتونی دوریش رو تحمل کنی نمیتونی بهش بگی چقدر دوستش داری نمیتونی بهش بگی چقدر بهش نیاز داری...واسه همینه عاشقا دیوونه میشن