گاه حجم نگاهت در نبودت هزار بار در من تکرار می شود،
در من گمشده ای !!!
و به دنبال هجـای رفتن می گردی، بی فانوس، بی چراغ ...
شعله ای فروزان به نام عشق،
به نام عشق،
به نام عشق روشن خواهم کرد و به دستت خواهم داد
روزی خواهی رفت می دانم،
این را شعله فروزان عشق در من سرداد ،
که روشنایی من بیش از فانوس و چراغ است،
شعله ام تورا خواهد سوزاند و او را بی تاب رفتن خواهد کرد، خاکسترت را باد به منزل گه یار به ویرانی خواهد برد.
کاش در رابطه ها فانوسی به روشنایی بس بود
کاش کاشف دیوانه شعله عشق فقط یک شب مست بود

چه بی هوا مرا در آغوشت میکشی
آنجا که آخر دنیاست! زیبایی ها به بک چیز ختم
و مهربانی ها در آغوش تو خلاصه می شود،
نیستی به جایم، نیستی تا بدانی دنیا به آخر رسیده
و من در بهشت خود
عریان از هر اندیشه ای غوطه ورم

تو در یاد منی اما یادت بی من است
دست من در دست توست اما فکرت جای دیگریست
در پی عشقی شیرین بودم ناگاه عقلم یخ زد
آتشی که در دلم به پا کردی مستم کرد

میری تو از همه روزهای من
من و تنها میزاری تو دنیا
میگی دوست نداری حسِ منو
میری

من عادت میکنم با رنج تازه
جدایی شاید از من من بسازه
دلم تنگ دلم تنگ برایت
نگاهم بانگاهت داشت عادت

از آخرين باري كه گفتي و رفتي و تورا ندیدم
روزها آمد و سالها گذشت و دقيقه ها رفت
من هيچ وقت نفهميم كه چرا تورا دیدم ؟
وقتي قرار نبود هميشگي باشي
و چرا رفتي ؟
وقتي كه مي شد نيامده باشي
...تو
نبودي ... آمدي ... رفتي
اما در خاطرمن ماندي
و من هر صبح به ياد مي آورم كه تورا بايد فراموش كنم.

مثل اسمان می مانی
دوستت دارم ولی نمی توانم داشته باشمت

یادهایی مانده اما لابلای ذهن درمانده ی من. . .
که به صد روز وهزار ثانیه ی دور و دراز می برَدَم.
به خیالم که هنوز هم هستی
. . .
خاطراتم با تو آنقدر که مرور شد تکراری شد
کاش هنوزهم بودی.

بیا باورکنیم دنیا ، هنوز هم مثل شب زیباست
زمینش هست
هوایش هم
خدایش مهربان با ما
چقدر از غم سرودیم و چقدر با غصه سر کردیم
رهایش کن
کمی بگذر. . .
بیا باور کنیم دنیا ، برای زندگی زیباست.

درد ما بی خبریست
درد ما تنهاییست
درد ما روز وشبهای همه تکراریست . . .
درد ما آسمانیست که هوایش سرب ست
و زمینش زندان. . .
مردمانش پی نان

لبهایم را پر از واژه های حضور میکنم
قلبم را لبریز دوست داشتن
کنار دلتنگی پهلو میگیرم
گویی برای شکستن آماده ام. . .
من واژگان را جز برای دوست داشتن صدا نمیزنم
و سکوت را در پی فریاد دقیقه ها میرقصانم
شاید باز رهگذر روزهای خالی از دلهره باشم

نگاهم،
در هماغوشی با نگاهش
آبستن حادثه ایست
به وسعت تاریکی شب
و من
بسی گاه است و دیر زمانی است
که از تاریکی شب
همی روی گردانم !

ایستاده
در حباب مه آلود تنهایی خویش
در جستجوی سایه
و اما
تاریکی...

خدایا یه چیزی بگم؟
به این آدما بگو ولم کنن خسته شدم...

زن گاهی سعی می کند
مردانه بازی کند
مردانه کار کند
مردانه قدم بردارد
مردانه فکر کند
مردانه قول دهد
اما هر کاری هم که بکند
زن است
احساس دارد
لطیف است
پس مواظبش باش