مگر با باد نسبتی داری؟...
چقدر شیبه تو یک لحظه آمد مرا پیچاند و رفت

در عجبم چطور هنوز ستون فقراتت سالم است
وقتی با این انهدام سخت از چشمانم افتادی

دلم گرفته ازلغزيدن آدمادر گناه وخنده سرمست شان كه از رضايت انجام گناه!

گمان میکنم هر انسانی روزی، جای خالی دوست را حس خواهد کرد؛
شاید روزی که تنها کفش‌های خالی اش مانده باشد …

این روزها ، …
هر جایی را که نگاه می کنم
پــــــــــر است از وجود آدمهای
” بی وجــــــود ” …

دل بستن مثل پرت كردن سنگي تو درياست ولي دل كندن مثل پيدا كردن همون سنگ از درياست

كاش يه سري آدما مثل پينوكيو چوبي بودن، حداقل اميد به آدم شدنشون بود

چه رسم جالبیست !!!
محبتت را می گذارند پای احتیاجت...!
صداقتت را می گذارند پای سادگیت...!
سکوتت را می گذارند پای نفهمیت...!
نگرانیت را می گذارند پای تنهاییت...!
و وفاداریت را پای بی کسیت...!
و آنقدر تکرار می کنند که خودت باورت می شود که تنهایی و بیکس و محتاج!!!

گاهی در ندانستن امیدیست که در دانستن نیست...

چقدر سفت شده پدالِ دوچرخه ی دونفره ی دوستیمان...
یا من خسته ام یا شیب زیاد شده...
شاید هم تو دیگر رکاب نمیزنی...

تکیه کن بر شانه هایم
شاخه نیلوفرینم
تا غم بی تکیه گاهی را به چشمانت نبینم...

وقتی شیری با آمدن لاشخور ها طعمه اش را رها میکند...
نشان ترس نیست!
بلکه باورش این است که طعمه اش دیگر ارزش خوردن ندارد...

گردیدی دنیابرایت مفهومی ندارد تحمل کن شایدخودت دنیای کسی باشی

سخت زدی تیشه به قلبم
همه تار وجودم
همه بودو نبودم
تو چه بودی که نبودم؟
تو چه سودی که نسودم؟
تو که مرداب نگاهت گذری کرد به سیلاب نگاهم
در این میکده بگشا که من اینگونه نبودم...

حالم خوب است
اما
دلم تنگ آن روز هایی است
که
می توانستم از ته دل بخندم