خیلیا رو دیدم که میگن ما قبلا نماز می خوندیم ، ولی الان نمی خونیم . هیچ اتفاقی هم برامون نیفتاده. به نظرم این افراد یجورایی حق دارن ، چون اون اتفاق مثل یه جوش روی صورت نیست که سریع اتفاق بیفته و قابل دیدن باشه . بلکه یه تحول فوق العاده آرام و تدریجیه که در اعماق روح اتفاق میفته و کسی متوجهش میشه که به اون عمق از روحش توجه داشته باشه ، در حالی که اکثر ما متاسفانه ذهنمون فقط درگیر مسائل ظاهری زندگی و دنیای اطرافمونه و هیچ وقت متوجه اون تغییر آهسته درونی نمیشیم و یا اگرم بشیم برامون اهمیت نداره ):