تاریخ انتشار : مرداد 1394
تمام این فاصلهها
تمام ِ این تنهاییها
تمام ِ نداشتنهایت
ای کاش، خوابی بودند
شبیه ِ خواب ِ دم ِ صبح
میآمدی
با دستان ِ شبیه اطلسیات
بیدارم میکردی
میگفتی: جان ِ دلم، صبح شده است!
و من،
به بهانهی رهانیدنم از خوابی سخت
در آغوش میکشیدمت
اما حیف!
تو نیستی...
و من به واقعی ترین شکل ِ ممکن،
اسیر کابوس ِ نداشتنات شده ام
تنهایِ تنهایِ تنها!