در این خونه رو بستم که بنشینم کمی با خود
بگویم درد دلهایم ببینم اشک چشمانم کمی با خود بیندیشم که این تنهایی حقم بود؟
چنین بی کس شدن در باورم بود؟
منو این بغض بی پایان
منو اشکای پنهانی
منو این خونه سرد وغم و تاریک وظلمانی
دگر طاقت ندارم من دل من خواب میخواهد کمی ارامش مطلق
بیاسایم کمی دوری کنم از این حماقتهای بی پایان
کجایی مرگ .....
تو هم از من گریزانی تو هم مثل همه من را ز یادت برده ای شاید
بیا اسوده ام کن این زمان شاید
تو باشی چاره این مرد تنها ی جدا افتاده از یاران
بیا بنگر تو حال من کنار کنج دیوارم چنان در خود فرو رفتم وچشمانم به سمت درو در دل زمزمه دارم که شاید باز برگردد
واین امید بی حاصل وجودم را چنان اتش زده گویی همه دردای این دنیا تو این قلبم طلنباره
بیا ای مرگ ازادم کن از این زنده مردن های طولانی