فانتزیم اینه
در حالی که دارم کنسرت همایون فرد را تو لندن گوش می کنم (منو یه چتر / هوای چه عاشقانس/ به به / اردیبهشتو / گوجه سبز / منو / بی تو / خیال نیست / ولی بریده نفسمو / هوس چاقاله بادوم / به به / منو / ساحل / منو / اردیبهشتو / چاقاله بادوم بی تو / هه هه هه / یارانم خیلی وقته / هم قطع شده )
من در حالی که دارم به کنسرت گوش میدم یه خارجی که بغل دستم ایستاده بگه : شما ایرانی هستی. مای ایران. منم بگم : یس بله هستم ایرانی. اون شما اینجا چکار کرد: من در حالی که گوشی آیفونمو در می یارم میگم من هستم توریست. (خودم هم نمی دونم ربطش به درآوردن گوشی آیفون چیه) اونم : توریست. بله. اون چرا اومدی اینجا. من دارم کنسرت گوش میدم. اون: آخه اینجا کسی نیست اونم که می بینی جکسونه داره شعر میخونه و میگه یه روز خواننده بزرگی میشه. ولی پدرش اونو از خونه طرد کرده گفته چه دلیلی داره پسر تو سن ۳۴ سالگی تو خونه بمونه.
من یعنی این همایون فر نیست.
اون: کی نه اون جکسونه.
من در حالی به بلیطم نگاه می کنم می بینم نه خیابون اشتباهی اومدم.
تو دو کوچه اونطرف تر طرفداران موسیقی اصیل ایرانی داره برگذار میشه.
(منو پرایدم / تو جاده های عاشقی / خسته / ولی پر از هیاهو / داریم میریم به سمت / تعطیلات تابستونی / هه هه / آبگوشتو بار بذار / هوا چه سه نفرس / هه هه هه / اصلا گران نیس / گوجه سبزو / یه بسته چیپس چی توز / ههه ههه )