کتایون ریاحی با هدف کمک به مردم سومالی، به شهر «گارسیا» در شصت کیلومتری مرز کنیا و سومالی سفر کرده است. در این سفر، غوغا بیات، عکاس، نیز وی را همراهی می‌کند.

ریاحی در این سفر، ضمن اهدا کمک‌های شخصی خود و بخشی از کمک های موسسه «مهرآفرین پناه عصر» به مردم سومالی، از یک کلاس درس، مکتب‌خانه آموزش قرآن و کمپ نگهداری از قطحی زدگان در شهر گارسیا بازدید می‌کند. ریاحی همچنین علاوه بر اهداء کمک‌های نقدی، یک دستگاه تانکر آب را به صورت نمادین نصب و آبگیری کرد.

در ادامه این گزارش آمده است: ریاحی در یادداشتی کوتاه درباره این سفر نوشت: «روز اول مهرماه 1390 است؛ و من در شصت کیلومتری مرز کنیا و سومالی در شهر گارسیا خیابانی دیدم با انبوه آلونک و حجره‌هایی که از نایلون و پلاستیک ساخته شده است! شهری و جایی که جای زندگی نیست و فقط آنهایی که توان بیشتری دارند و یا می‌توانند از ورقه‌های حلبی و قوطی‌های خالی استفاده کنند به نفس‌های شمرده و آرام خود رنگ می‌دهند و زندگی می‌کنند!

تکان دهنده‌ترین نکته سفرم در این است که من کشوری دیدم فقیر که در اوج فقر و نداری، به خنده و نگاهی گرم، میزبانی و مهربانی می‌کند؛ مردمی در حال اضمحلال، اما خوشرو و امیدوار. پس ما هم می‌خندیم تا روشنای خنده‌ها، تن نحیف و سوی این نگاه‌ها را کم‌رنگ و بی‌اثر نکند.

خدایا؛ امید این مردم را ناامید مکن، خدایا این مردم را دریاب و عزیز بدار.»

×××

به گزارش ایسنا، همچنین ریاحی پس از سومالی به کنیا، یکی دیگر از کشور‌های آفریقایی که با فقر دست و پنجه نرم می‌کند، سفر کرده است. او در ادامه سفر بشر دوستانه‌اش در یادداشت دیگری درباره کنیا نوشته است: «هم‌اکنون من، کتایون ریاحی در کنیا هستم؛ برای کمک به قحطی زدگان سومالی که بعد از طی روزها، گاه هفته‌ها راهپیمایی، گرسنه و تشنه خود را به کمپ «داداب» می رسانند، هر چند که تعدادی هرگز به مقصد نمی‌رسند. (کمپ داداب بزرگترین کمپ پناهندگان است با حداقل امکانات برای بقا).»

وی در ادامه آورده است: «کنیا خود کشور فقیری است و شهر مرزی کوچک داداب که در فاصله کمی با کمپ داداب قرار دارد جزو فقیرترین شهرهای کنیاست، ولی با این وجود آنها میزبان پناهدگان و قحطی زدگان سومالیایی هستند، نکته تکان دهنده همین بود. آب، بزرگترین مشکل صحرای عظیم آفریقاست؛ چیزی که برای ما قابل درک نیست. یک جرعه آب می‌تواند زندگی‌ای را نجات دهد. من به شکرانه آبی که در سرزمین‌مان ایران وجود دارد، تعدادی تانکر آب برای منطقه خریداری کردم که به کمک سه ایرانی فعال که «چرتی اکتز» را در آنجا فعال کرده‌اند و صلیب سرخ توانستم، کمک‌های خود و «مهرآفرین» را به دست مردم برسانم.

ریاحی در پایان می‌نویسد:‌ «در یکی ار مکان‌هایی که به خانه «ماما هانی» معروف است، بیشتر کودکانی که به هر دلیل خانواده خود را از دست داده‌اند به اینجا آورده می‌شوند. ماما هانی پیرزنی است که با کمک‌های مردمی بیش از 300 کودک و نوجوان را که برخی از آنان معلولند، نگهداری می‌کند. بخشی از هدیه مادران و کودکان «مهرآفرین» در این خانه اهدا شد. کودکان اینجا، سومالیایی و کنیایی، مسلمان و مسیحی هستند. هر کس به این خانه درآمد، آبش دهید، نانش دهید و از ایمانش نپرسید.»

به گزارش ایسنا، طبق گزارش برنامه جهانی غذا، خشکسالی زندگی بیش از 11.8 میلیون نفر را در منطقه شاخ آفریقا تحت تاثیر قرار داده و مثلثی از قحطی را در محل برخورد مرزهای اتیوپی، کنیا و سومالی ایجاد کرده است.

سومالی بیش از سایر کشورهای شاخ آفریقا از خشکسالی که به عنوان بدترین خشکسالی در 60 سال اخیر در این منطقه توصیف می‌شود، ضربه خورده است.

سازمان ملل متحد هشدار داده است که از هر 10 هزار کودک کمتر از 5 سال، روزانه بیش از سی کودک در مناطق قحطی زده سومالی جان خود را از دست می‌دهند.

آگوستین ماهیگا، نماینده سازمان ملل در سومالی خطاب به شورای امنیت این سازمان در 10 آگوست اعلام کرد: «این بدین معنی است که 10 درصد از کودکان زیر 5 سال در هر 11 هفته جان خود را از دست می‌دهند. این آمار و ارقام حقیقتا قلب انسان را به درد می‌آورد.»

دولت سومالی از سال 1991 میلادی به دنبال سقوط حکومت زیاد باره، دیکتاتور سابق این کشور، فاقد یک دولت متمرکز و کارآمد بوده است.